Este é o conto de Carmiña Vacaloura
A vacaloura máis xentil do lugar
Carmiña vivia nun vello carballo
E levábase ben con todo o mundo en xeral
Pero ó pé do carballo nun burato
Pepiño Grilo daba a lata todo o ano
E Carmiña Vacaloura non o podía aturar
Grilo do demo que só ve-la palla
No ollo alleo, para xa de falar
Non ves que ninguén atende teus consellos
Por mor da túa catadura moral
Así falaba Carmiña cabreada
Abrindo as fauces e poñendo mala cara
Ti que saberás do que está ben ou está mal?
Carmiña Vacaloura fai ben
O grilo a ela tanto lle ten
Do que non se pode falar
O mellor é sempre calar
Non fagas isto, non fága-lo otro
A metamorfose a levas moi mal
Pepiño Grilo tiña frase para todo
Pouco cri-crí e moito bla bla bla
Se chego tarde porque chego tarde
Se chego cedo porque chego cedo
Faga o que faga sempre chega o sermón
Onde se viu un grilo con chistera
Acaso é o grilo do santo Grial?
Onde se viu un insecto insecticida
Non ten amigos nin nunca os terá
E os demais insectos, que xa estaban fartos
Reuníronse perto do carballo
E foron a Carmiña a pedirlle solución
Carmiña ti que es grande e xentil
Bota a Pepiño de aquí!
O que non se pode aturar
O mellor é facelo calar
A paciencia e a conciencia
Son asuntiños de mal casar
Son cousas de moito pelexar
Non son vaca nin son loura
Pero o grilo vaime escoitar
As miñas fauces vanlle asustar
Pepiño emigrou dende o carballo ata o Nepal!
Gracias, Vacaloura xentil
Polo que fixeches por nós
O que non se pode aturar
O mellor é faselo calar
Do que non se pode falar
O mellor é sempre calar
Do que non se pode falar
O mellor é sempre calar
Do que non se pode falar (Pepiño Grilo!)
O mellor é sempre calar (a calar!)
Do que non se pode falar (non se pode falar!)
O mellor é sempre calar (o mellor é sempre calar!)
Do que non se pode falar
O mellor é sempre calar (y yo me voy)
Do que non se pode falar (al Escorial!)
O mellor é sempre calar (la, la, la, la, la, la, la, la, la, la)
Do que non se pode falar (la, la, la, la, la, la, la)
O mellor é sempre calar