Het regent en het is november
Weer keert het najaar en belaagt
Het hart, dat droef, maar steeds gewender
Zijn heimelijke pijnen draagt

En in de kamer, waar gelaten
Het daaglijks leven wordt verricht
Schijnt uit de troosteloze straten
Een ongekleurd namiddaglicht

De jaren gaan zoals ze gingen
Er is allengs geen onderscheid
Meer tussen dove herinneringen
En wat geleefd wordt en verbeid

Verloren zijn de prille wegen
Om te ontkomen aan den tijd
Altijd november, altijd regen
Altijd dit lege hart, altijd