Cisza, cisza w domu jej przyczajona
Na palcach skrada sie jak wróg
Niechciana, nieproszona
A jego nie ma
Dzieci jak anio³y œpi¹ zapomniane
A samotnoœæ ³¹czy wieczór cisz¹ sw¹
I poranek
To co wie i czego jeszcze nie wie
Czai sie w milcz¹cego ³ó¿ka
Ch³odzie sennym
I usypia w oczekiwaniu beznadziejnym

Sama! Oczy zamkniete a dusza p³onie
Wieje wiatr...
Ty na morzu, nikt nie wie ¿e toniesz
Jesteœ sama! Gdy rozpada sie œwiat
Wiara koñczy sie
Czujesz jak czas usypia Twój gniew
A Ty walczysz z tym snem

Niewys³any stygnie list, ona p³acze
Jej mi³oœæ niepotrzebna ju¿
Gdy szaleñstwo w jego oczach
Znów biec mu ka¿e
Na oœlep, na œmieræ
Za bóstwem fa³szywym, zwodniczym mira¿em

Sama! Oczy zamkniete a dusza p³onie
Wieje wiatr...
Ty na morzu, nikt nie wie ¿e toniesz
Jesteœ sama! Gdy rozpada sie œwiat,
Wiara koñczy sie
Czujesz jak czas usypia Twój gniew
A Ty walczysz...

Twój gniew, s³owa jak kamienie...