Ik volg de stoet van schimmen
Die door de wouden schrijdt
Tot aan de kerkruïne
Waar ik de nachtmis leid

In’t donker uur der heksen
Gekleed in zwart gewaad
Spreek ik in vreemde tongen
De woorden van het kwaad

Mijn handen vroom gevouwen
In spottend hoon gebed
Gekweld en vol vertrouwen
Mijn lichaam vrij van smet

Bid ik hier tot de duivel
Mijn wonden vloeiend rood
Mijn ziel met trots verdorven
Waar ik ben, komt de dood

Waar ik ben, brandt het duister
Van Zijn aanwezigheid
Waar ik ben, roept de afgrond
Waar ik ben, stopt de tijd

Waar ik ben, huilen de rechtschapenen
In stervensnood
Waar ik ben, wacht de leegte
Waar ik ben, komt de dood

Ik ben de dolk van Satan
Gesmeed in eeuwig vuur
Ik ben de macht der ouden
Mijn vlam nog sterk en puur

Ik ben een zacht gefluister
Dat aanzwelt tot gegil
Waar ik ben komt het duister
Waar ik ben wordt het stil